ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ

Συνάδελφοι/Συναδέλφισσες,

Το ΔΣ του Σωματείου Εργαζομένων παίρνει την πρωτοβουλία και προτείνει στον καθένα από εσάς να παρακολουθήσει την θεατρική παράσταση «Που είναι η μάνα σου μωρή» που θα ανέβει στο κινηματοθέατρο «Αστόρια» την Τετάρτη 11 Μαΐου στις 21:00. Το θεατρικό έργο είναι αφιερωμένο σε όσους έδωσαν τη ζωή τους ενάντια στο Φασισμό, καθώς  οι ιδεολογικοί απόγονοι των ναζί  προσπαθούν να βρουν κοινωνικά ερείσματα στην παραχάραξη της ιστορίας.

Όσοι εργαζόμενοι ενδιαφέρονται να παρακολουθήσουν τη συγκεκριμένη παράσταση να το δηλώσουν στο γραφείο του Σωματείου αυτοπροσώπως ως την Παρασκευή 6 Μαΐου για να δοθούν δωρεάν ατομικές προσκλήσεις.

Επίσης, την Παρασκευή 6 Μαΐου στις 14:30 στο αμφιθέατρο του νοσοκομείου το ΔΣ του Σωματείου διοργανώνει ένα αφιέρωμα τιμής στην εργατική Πρωτομαγιά με έκθεση φωτογραφίας και προβολή της ταινίας «Ludlow, οι Έλληνες στους πολέμους του άνθρακα» του Λεωνίδα Βαρδαρού και συζήτηση με την ερευνήτρια της ταινίας κα Τσούκα Ευφροσύνη.

ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΤΙΣ ΑΠΕΡΓΙΑΚΕΣ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΕΙΣ 

ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΕΟΡΤΑΣΜΟ ΤΗΣ 

ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑΣ ΣΤΙΣ 8 ΜΑΪΟΥ

Λίγα λόγια για το έργο «Που είναι η μάνα σου μωρή»

Εκείνο το κρύο πρωινό του Γενάρη του 1946, λίγα μέτρα έξω από το σπίτι τους, δολοφονούνται ομαδικά τα περισσότερα μέλη της οικογένειας Πέτρουλα, από τις ένοπλες συμμορίες της «Χ». Το τρίχρονο κοριτσάκι της οικογένειας που επέζησε της σφαγής κατέγραψε αργότερα τα φοβερά εκείνα γεγονότα της εξόντωσης της μάνας της, των αδελφιών της, των άλλων συγγενών της σαν μνημόσυνο για τους σκοτωμένους, σαν σιωπηλό μοιρολόι, σαν κλάμα που σταλάζει όμως από την ψυχή της ελπίδα, σαν ξέσπασμα στο παράπονο γιατί αναγκάστηκε να περάσει τόσο δύσκολα παιδικά χρόνια και να ζήσει «τρέχοντας» κι όχι αργά και φυσιολογικά.

«Πίστεψα» -σημειώνει η Δήμητρα Πέτρουλα- «πως είχα υποχρέωση να το γράψω σαν ελάχιστη ανταπόδοση στην πολύτιμη και συνάμα βαριά κληρονομιά που μου αφήσανε οι σκοτωμένοι μου γονείς και τ' αδέρφια μου. Τη ζωή τους τη χαρίσανε όπου εκείνοι πιστεύανε πως έπρεπε. Αδιαφιλονίκητο δικαίωμά τους. Σε μένα όμως, είτε το 'θελα είτε όχι, αφήσανε το σκοτωμό τους. Έτσι αποφάσισα να γράψω ρωτώντας κι όλους όσοι δεχτήκανε και δέχονται την ίδια με μένα κληρονομιά, όπου κι αν βρίσκονται, είτε στην πατρίδα μου είτε στη Χιλή είτε στη Νικαράγουα είτε στο Λίβανο είτε στην Αφρική ή όπου αλλού. Τι θα την κάνουμε αυτή μας τη βαριά κληρονομιά; Μέτρο να μετράμε το μίσος, αίμα να ποτίζουμε την εκδίκηση ή μαχητή ακούραστο και φύλακα ακοίμητο της Ειρήνης;».

Εβδομήντα χρόνια μετά, το έργο είναι επίκαιρο όσο ποτέ και αναγκαίο για την αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας (της άρνησης της λήθης), σε μια εποχή που ιδεολογικοί απόγονοι των παραπάνω επιδιώκουν μια συνειδητή παραχάραξη της ιστορίας, εξυμνώντας τους ως «πατριώτες».

Εβδομήντα χρόνια μετά και γίνεται τραγικά επίκαιρο, καθώς οι ιδεολογικοί απόγονοι των ναζί προσπαθούν να βρουν κοινωνικά ερείσματα, εκμεταλλευόμενοι την εντεινόμενη κρίση και τις συνέπειές της.

Τραγικά επίκαιρο καθώς γινόμαστε μάρτυρες του δράματος των ανθρώπων που οι εμφύλιοι, οι ξένες επεμβάσεις και οι πόλεμοι στη Μέση Ανατολή και την Αφρική ξεριζώνουν από τον τόπο τους.

Εβδομήντα χρόνια μετά και το μήνυμα της πολύπαθης γενιάς είναι χαραγμένο στο μνημείο των εκτελεσμένων, που ευλαβικά έστησε η Δήμητρα Πέτρουλα: «Διαβάτη αντί μνημόσυνο/ ιστόρισε την ερημιά/ που άφησε πίσω ο διχασμός/ σαν πέρασ' απ' τη Μάνη. / Είθε ο δικός μας σκοτωμός/ και το δικό μας αίμα/ να γίνει για τους ζωντανούς/ μήνυμα συμφιλίωσης/ και προσταγή ενότητας/ ομόνοιας και ειρήνης/ να μη ρημάξει η Ελλάδα μας/ ως ρήμαξε η Μάνη».
Συντελεστές:
Με την Βέρα Κρούσκα
Παίζουν επίσης: Ορνέλλα Λούτη και Αγάπη Παπαθανασιάδου.
Θεατρική διασκευή: Σοφία Αδαμίδου
Σκηνοθεσία-μουσική επιμέλεια: Ένκε Φεζολλάρι
Σκηνικά – κοστούμια: Χριστίνας Κωστέα
Φωτισμοί: Ελίζα Αλεξανδροπούλου

Λίγα λόγια για την ταινία «Ludlow, οι Έλληνες στους πολέμους του άνθρακα»

Η βραβευμένη ταινία από το 18ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης αφηγείται την ιστορία της σύγκρουσης του 1913-14 μεταξύ της Ένωσης Ανθρακωρύχων Αμερικής (United Mine Workers of America) και των εταιρειών άνθρακα κάτω από την ηγεσία του Ροκφέλερ. Μια ιστορία ξεχασμένη, φυλαγμένη ωστόσο στη μνήμη των παιδιών και των εγγονών τους που μας τη μεταφέρουν με συγκίνηση, γεμάτοι υπερηφάνεια για τους δικούς τους και θυμό για τις αδικίες που αντιμετώπισαν.

Οι Έλληνες ανθρακωρύχοι, ξεριζωμένοι από τον τόπο τους από τη σκληρή πραγματικότητα μιας χρεοκοπημένης Ελλάδας και με τις ψεύτικες υποσχέσεις των δουλεμπόρων της εποχής, είχαν καταλήξει στο μακρινό Κολοράντο να δουλεύουν κάτω από απάνθρωπες συνθήκες στα ορυχεία του Ροκφέλερ και του σιναφιού του. Οι εταιρείες είχαν στη δούλεψή τους ιδιωτικούς στρατούς από εγκληματικά στοιχεία και τον πολιτειακό στρατό (εθνοφρουρά ή πολιτοφυλακή) που είχε σαν μοναδικό καθήκον την καταστολή απεργιών. Η Ένωση Ανθρακωρύχων είχε μόνο τους απεργούς. Η βία που από την αρχή χαρακτήρισε αυτή την ταξική αναμέτρηση, κορυφώθηκε με τη Σφαγή του Λάντλοου στις 20 Απρίλη του 1914 - τη δολοφονία 20 γυναικόπαιδων και την εν ψυχρώ εκτέλεση από την εθνοφρουρά τριών συνδικαλιστών μεταξύ των οποίων και ο Κρητικός Λούης Τίκας, ηγέτης των Ελλήνων απεργών.

Η έρευνα για το ντοκιμαντέρ ξεκίνησε με τις μαρτυρίες των απογόνων των αγωνιστών του Λάντλοου και τις ιστορίες σημερινών κατοίκων της περιοχής που κρατούν ζωντανή την προφορική παράδοση. Ακολούθησαν πολύωρες συζητήσεις με ιστορικούς, καθηγητές και μελετητές, συνδικαλιστές, δημοσιογράφους και συγγραφείς που ασχολούνται με το θέμα. Η τεκμηρίωση στηρίζεται σε αρχειακό υλικό -φωτογραφίες, βίντεο, έντυπα, εφημερίδες, τραγούδια- από δημόσιες και ιδιωτικές συλλογές στις ΗΠΑ.

ντοκιμαντέρ αναφέρεται στους «Πολέμους του Άνθρακα», τις ένοπλες ταξικές αναμετρήσεις στα ορυχεία της Αμερικής κατά την περίοδο 1890 - 1930. Αιτία τους οι άθλιες συνθήκες ζωής και εργασίας των ανθρακωρύχων και των οικογενειών τους. Ανάμεσα στους εργάτες των ορυχείων ήταν και Έλληνες που συμμετείχαν στην τεράστια απεργία του συνδικάτου στο Νότιο Κολοράντο, που κορυφώθηκε στις 20 Απρίλη 1914 με τη Σφαγή του Λάντλοου. Εκεί δολοφονήθηκαν άγρια από την Πολιτειακή Εθνοφρουρά ο Λούης Τίκας, επικεφαλής των Ελλήνων, συνδικαλιστές και γυναικόπαιδα. Μετά τη σφαγή ξέσπασε ένοπλη εξέγερση, ο «Πόλεμος των Δέκα Ημερών», που επεκτάθηκε νικηφόρα σε ολόκληρο το Νότιο Κολοράντο, αλλά αποσιωπήθηκε για πολλούς λόγους.

Ο Λούης Τίκας (Ηλίας Σπαντιδάκης 1886-1914) από τη Λούτρα Ρεθύμνης έπαιξε ηγετικό ρόλο σε αυτή τη μεγαλειώδη απεργία και ακόμη και σήμερα η μνήμη του είναι νωπή στα αμερικανικά συνδικάτα. Το άγαλμά του βρίσκεται στη Μαρίνα της πόλης του Ρεθύμνου (πίσω από το Λιμενικό Ταμείο).