ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ ΜΑΖΙΚΕΣ ΠΡΟΣΛΗΨΕΙΣ ΜΟΝΙΜΟΥ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΥ ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΛΥΦΘΟΥΝ ΤΑ ΜΕΓΑΛΑ ΚΕΝΑ

Πάει πολύ να κοροϊδεύει η κυβέρνηση ασθενείς και εργαζομένους που αγκομαχούν και οι 2 από τη συνέχιση της αντιλαϊκής πολιτικής της στο χώρο της υγείας ότι δίνει ανάσα ζωής με τις προσλήψεις, που αποτελούν σταγόνα στον ωκεανό  στις 700 κενές οργανικές θέσεις του ΠΑΓΝΗ. Χαρακτηριστικό  της κοροϊδίας τόσο η κατανομή των 1538 κενών οργανικών θέσεων που ανακοινωθήκαν από το υπουργείο υγείας, όσο και αυτών των 17 νέων προσλήψεων που αν και ήρθαν ορισμένοι απλώς αναπληρώνουν τους αντίστοιχους συναδέλφους που έφυγαν για διάφορους λόγους (συνταξιοδοτήσεις, μετατάξεις κα) το τελευταίο εξάμηνο.

Πολλές φορές έχουμε αναφερθεί αναλυτικά με συγκεκριμένα στοιχεία στις ελλείψεις. Ας σταθούμε μόνο στο γεγονός που βιώνουν με δραματικό τρόπο οι ασθενείς: Απ’ το 2010 που έχουμε πρακτικά να δούμε πρόσληψη έχουν αποχωρήσει πολλές εκατοντάδες συνάδελφοι (είτε με συνταξιοδοτήσεις, είτε με μετακινήσεις σε άλλες υπηρεσίες). Οι δε 38 προσλήψεις που παρουσιάστηκαν μάλλον, πρόκειται για …ευχή. Απ’ αυτές που πολλές φορές έχουμε ακούσει αλλά στο τέλος έρχονται λιγότεροι! Αποτελούν σταγόνα στο ωκεανό! Οι ελιγμοί της κυβέρνησης για να ρίξει στάχτη στα μάτια του κόσμου δεν πρόκειται να μας ξεγελάσουν. Ας σκεφτούν οι ασθενείς και οι οικογένειες τους, με τις ελάχιστες προσλήψεις και την υποχρηματοδότηση: 

- Μπορούν να ανοίξουν τα κλειστά κρεβάτια της ΜΕΘ; 

- Μπορούν να λειτουργήσουν ξανά τα 60 κρεβάτια που καταργήθηκαν στο νοσοκομείο;

- Μπορούν να μειωθούν οι λίστες αναμονής για χειρουργείο και για τακτικά ραντεβού;

- Μπορεί το προσωπικό του νοσοκομείου με αυτές τις εργασιακές συνθήκες να παρέχει τις γνώσεις του στους ασθενείς;

- Μπορούν να πάψουν να υπάρχουν οι μετακινήσεις, οι διπλοβάρδιες, η δουλειά με 1 ρεπό ή  η δουλειά του ενός εργαζομένου για δύο; 

- Μπορούν οι συνοδοί των ασθενών να πάψουν να κάνουν τους μεταφορείς ακόμα και να τους περιποιούνται λόγω έλλειψης προσωπικού;

- Μπορεί το νοσοκομείο να λειτουργήσει χωρίς ειδικότητες που καταργήθηκαν και δεν πρόκειται να επαναπροκηρυχτούν (βοηθοί θαλάμων, τεχνολόγοι τροφίμων, νυχτοφυλακές, κ.α.);

- Μπορεί η καθαριότητα και η σίτιση του νοσοκομείου να παρέχεται με επάρκεια;

- Μπορεί να διασφαλίζεται η συντήρηση και η αγορά νέων μηχανημάτων από τον κρατικό προϋπολογισμό;

Το υπουργείο υγείας, η ΔΥΠΕ αλλά και η διοίκηση  φαίνεται ότι έχουν βρει τη λύση στο θέμα της υποστελέχωσης όχι με μαζικές προσλήψεις μόνιμου προσωπικού αλλά με μπλοκάκια, επικουρικούς, με 5 μήνα, με τον ΕΛΚΕ, με το να μετακινούν προσωπικό, με το να καταπατούν εργασιακά δικαιώματα, με το να δουλεύει το προσωπικό διπλοβάρδια, με το να καταργεί ειδικότητες κ.α. Δηλαδή με μπαλώματα που όχι μόνο δεν ανακουφίζουν τους εργαζομένους και τους ασθενείς αλλά είναι και αντιλαϊκά, επικίνδυνα για την ασφάλεια υγειονομικών και ασθενών. Όλα αυτά τα μέτρα στην πραγματικότητα παγιώνουν και οξύνουν τα προβλήματα ασθενών και εργαζομένων. Ανακυκλώνουν τα κενά στα νοσοκομεία, καταργούν ακόμη και στοιχειώδη εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα. Ανοίγουν το δρόμο για παραπέρα μείωση στο ελάχιστο το κόστος υγείας, της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης για το κράτος και τα ασφαλιστικά ταμεία. Αυτό το κόστος φορτώνεται με ποικίλους τρόπους στους ασθενείς και τους υγειονομικούς. Πληρωμές για εξετάσεις, νοσηλεία, θεραπεία, μεγάλες αναμονές για χειρουργεία, μισθοί πείνας, ελαστικές μορφές εργασίας, μη ένταξη των νοσηλευτών στα ΒΑΕ, ΚΙΝΗΤΙΚΟΤΗΤΑ.  Αυτό είναι το σχέδιο - όραμα και αυτής της κυβέρνησης.

Ας το ξαναπούμε: το πόσο προσωπικό απαιτείται για να λειτουργούν τα νοσοκομεία δεν κρίνεται από τις μνημονικές δεσμεύσεις, αλλά από τις ανάγκες του πληθυσμού γα σύγχρονες υπηρεσίες υγείας κι από το χαρακτήρα του νοσοκομείου (πχ γ΄βάθμιο, δ΄βάθμιο κλπ) πράγμα που σημαίνει επιπροσθέτως, λειτουργία εξειδικευμένων τμημάτων, εργαστηρίων, μονάδων κλπ. Για να μην αναφερθούμε στην ανεπάρκεια των δομών Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας και στην πολιτική των συγχωνεύσεων και καταργήσεων τμημάτων κι ολόκληρων νοσοκομείων που κατάφερε θανάσιμο πλήγμα στη δημόσια υγεία.

Δεν υπάρχει άλλη απάντηση  από την απαίτηση (από τα λαϊκά στρώματα και τις οικογένειες τους μαζί με τους υγειονομικούς) για μαζικές προσλήψεις μόνιμου προσωπικού για να καλυφθούν τα μεγάλα κενά.